|
Ministranci
Plan służby ministrantów
Ministrant (łac. ministro - służyć, posługiwać, pomagać) – osoba posługująca przy celebracji Mszy Świętej oraz przy sprawowaniu pozostałych sakramentów i sakramentaliów (np. błogosławieństwa, pogrzeby, oraz nabożeństw). Ministranci są wiernymi świeckimi. Po okresie próbnym są uroczyście przyjmowani do grona Służby Liturgicznej poprzez błogosławieństwo do tej funkcji. Stroje ministrantów są różnorodne, lecz powinny być zatwierdzone przez biskupa. Wzorem, przewidzianym przez księgi liturgiczne jest alba, lub komża.
Stopnie formacji ministranckiej (funkcje):
Można wyróżnić także inne funkcje:
Patroni ministrantów Święty Dominik Savio (Domenico Savio) Dominik Savio urodził się w wiosce Riva di Chieri w Piemoncie (w okolicy Turynu) 2 kwietnia 1842 r. Dominik został ochrzczony w dniu narodzin. Jego ojciec Karol Savio był rzemieślnikiem, a matka Brygida Gajato wiejską krawcową. Niebawem ojciec wraz z rodziną przeniósł się do wioski Murialdo. Dominik uczęszczał do szkółki prowadzonej przez miejscowego proboszcza, a potem do szkoły w Castelnuovo d`Asti. Już w wieku 5 lat służył do Mszy Świętej. Znaczna odległość do kościoła oraz trudne warunki pogodowe nie przeszkadzały mu w posłudze oraz modlitwie. Zapytany dnia pewnego czy nie boi się chodzić sam tak daleko, odpowiedział: "Nie jestem sam. Jest ze mną Najświętsza Maria Panna i mój Anioł Stróż." Dnia 8 kwietnia 1849 r. w samą Wielkanoc przyjął pierwszą Komunię Świętą. Ze strony księdza proboszcza był to akt odwagi, gdyż w owych czasach panowało przekonanie, że do sakramentów pokuty i ołtarza należy dopuszczać w wieku znacznie późniejszym. Bywało nieraz, że nie mając zegara, przychodził wcześnie do kościoła. Wtedy klęczał prze drzwiami, choć bywały deszcze i śnieżyce i modlił się. Do szkoły miał daleko. Musiał przemierzać w tą i z powrotem do 8 kilometrów drogi. Mimo tego był zawsze punktualny. Mimo bardzo młodego wieku, pośród zwyczajnych obowiązków codzienności, przebywając między rówieśnikami, osiągnął świętość. Jej rozumienie zawarł w liście do przyjaciela: "Tu, na ziemi, świętość polega na tym, aby stale być radosnym i wiernie wypełniać nasze obowiązki". Dominik Savio pewnego dnia po generalnej spowiedzi i po Komunii Świętej napisał akt ofiarowania się Matce Bożej Niepokalanej i złożył go na jej ołtarzu: "Maryjo, ofiaruję Ci swoje serce. Spraw, aby zawsze było twoim. Jezu i Maryjo bądźcie zawsze moimi przyjaciółmi. Błagam Was, abym raczej umarł, niż bym miał przez nieszczęście popełnić choć jeden grzech." W wieku 12 lat został przyjęty przez św. Jana Bosko do oratorium na Valdocco. W 1856 r. wraz z kilkoma przyjaciółmi założył Towarzystwo Niepokalanej, grupę chłopców zaangażowanych w młodzieńczy apostolat dobrego przykładu. Dominik był znany w Oratorium jako osoba gorliwie praktykująca i nie zaniedbująca okazji do modlitwy. Otrzymał dar kontemplacji, ekstazy i inne nadprzyrodzone dary. Późną jesienią 1856 roku, Dominik Savio zaczął chorować. Jan Bosko wezwał lekarza, który stwierdził bardzo zaawansowaną chorobę płuc. Kiedy Dominik żegnał Jana Bosko i kolegów, ze łzami w oczach powiedział: "Ja już tu nie wrócę." – tak też się stało. Męczył się jeszcze kilka miesięcy. 9 marca 1857 roku w Mondonio, zaopatrzony Sakramentami Świętymi, kiedy ojciec czytał mu modlitwy o dobrą śmierć, chłopiec zawołał: "Do widzenia, ojcze! Do widzenia! O, jakie piękne rzeczy widzę!", po czym zmarł. W 1933r. papież Pius XI powiedział o nim: "Mały święty, ale gigant ducha". W 1950 papież Pius XII ogłosił go błogosławionym, a 12 czerwca 1954 zaliczył Go do grona świętych. Dominik Savio to najmłodszy wyznawca, jakiego kanonizował Kościół.
Jest patronem ministrantów, dzieci i młodzieży, matek w stanie błogosławionym (szczególnie w ciąży zagrożonej) oraz małżeństw starających się o potomstwo.
Święty Stanisław Kostka SJ Stanisław Kostka herbu Dąbrowa (ur. najprawdopodobniej w grudniu 1550 w Rostkowie koło Przasnysza – zm. 15 sierpnia 1568 w Rzymie) – polski jezuita, święty katolicki, patron Polski. Był synem Jana, kasztelana zakroczymskiego, i Małgorzaty z Kryskich, którzy mieli 7 dzieci. Stanisław był drugim dzieckiem. Ochrzczony został w kościele parafialnym w Przasnyszu. Do 12 lat uczyli go rodzice, a następnie jego nauczycielem był Jan Biliński (Bieliński). W wieku 14 lat razem ze starszym bratem Pawłem został wysłany do szkół jezuickich w Wiedniu. Stanisław połączył naukę z życiem religijnym. W grudniu 1565 roku ciężko zachorował. Miał wówczas wizję, w której św. Barbara z dwoma aniołami przyniosła mu Komunię Świętą. Miał też drugą wizję, w której Matka Boża z Dzieciątkiem Jezus pochyla się nad nim i składa mu w ramiona Dzieciątko. Rano wstał zupełnie zdrowy. Stanisław pragnął wstąpić do zakonu jezuitów, ale nie uzyskał zezwolenia rodziców. W sierpniu 1567 roku, pieszo, w przebraniu, uciekł z Wiednia. W pogoń za nim ruszył jego brat Paweł. Dotarł do Dillingen w Bawarii (około 650 km) i zgłosił się do Piotra Kanizjusza. Ten wysłał go do Rzymu, gdzie Franciszek Borgiasz przyjął go 28 października 1567 roku do nowicjatu. Mając 18 lat złożył śluby zakonne. 10 sierpnia 1568 roku nagle zachorował na malarię i zmarł 15 sierpnia 1568 r. w Rzymie. Na jego pogrzeb przybyło bardzo wielu ludzi. Kult zrodził się natychmiast i spontanicznie; kiedy w dwa lata później otwarto jego grób, znaleziono ciało świętego rzekomo nietknięte rozkładem. Został beatyfikowany w 1602 przez papieża Pawła V i kanonizowany przez Benedykta XIV 31 grudnia 1726, chociaż dekret kanonizacyjny wydał wcześniej już Klemens XI w 1714 roku. Temu świętemu przypisywano zwycięstwo nad Turkami w bitwie pod Chocimiem w 1621, Jan II Kazimierz Waza orędownictwu świętego przypisywał zwycięstwo w bitwie pod Beresteczkiem. Od 1983 z Przasnysza do Rostkowa wyruszają doroczne diecezjalne pielgrzymki młodzieży. Relikwie świętego spoczywają w Kościele św. Andrzeja na Kwirynale w Rzymie. Dwieście lat po kanonizacji sprowadzono do Polski cząstkę jego relikwii. W uroczystościach jubileuszowych wziął udział prezydent RP Ignacy Mościcki. Święto liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest od 13 listopada 1670, kiedy to Klemens X zezwolił zakonowi jezuitów na odprawianie Mszy świętej i brewiarza o Stanisławie. Od 1969, po reformie liturgicznej Pawła VI na Soborze Watykańskim II, święto obchodzone jest w polskim Kościele 18 września, podczas kiedy w pozostałej części Kościoła nadal 13 listopada. Stanisław Kostka został jednym z głównych patronów Korony Polskiej i Litwy w 1674, ale już od 1961 jest patronem: Polski, archidiecezji łódzkiej i warszawskiej oraz diecezji chełmińskiej i płockiej, miast: Gniezna, Lublina, Lwowa, Poznania i Warszawy. Jest też patronem studentów oraz nowicjuszy i nowicjuszek, alumnów, polskiej młodzieży a także Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży (KSM). Papież Jan XXIII w 1962 roku potwierdził trwający od 1674 r. patronat św. Stanisława Kostki nad Polską. Św. Stanisław jest patronem Gimnazjum i Liceum w Lublinie, popularnie zwanych Biskupiakiem. Jego imię nosi też Katolickie Gimnazjum i Liceum Jezuitów w Gdyni, Katolickie Gimnazjum i Liceum w Kielcach, Publiczne Gimnazjum w Jednorożcu, Publiczne Gimnazjum w Świedziebni oraz Katolickie Gimnazjum w Szczecinie oraz Gimnazjum Katolickie w Poznaniu a także Szkoła Podstawowa nr 2 w Lubomierzu k. Limanowej. Na terenie Anglii, w Manchesterze, znajduje się Polska Szkoła Przedmiotów Ojczystych im. św. Stanisława Kostki (The Polish Saturday School in Manchester). Szkoła została założona w 1949r przez Stowarzyszenie Polskich Kombatantów, którzy popierają szkołę do dzisiejszego dnia. Także w Coventry, w zachodnio-centralnej Anglii (West Midlands), znajduje się Polska Parafia Rzymsko-Katolicka pod wezwaniem Św. Stanisława Kostki założona w 1948 roku przez Stowarzyszenie Polskich Kombatantów nr 399 w Coventry. W ikonografii przedstawiany jest w stroju jezuity. Najczęściej jak przyjmuje komunię świętą z rąk anioła lub św. Barbary. Atrybuty św. Stanisława to anioł podający mu Komunię, Dziecię Jezus na ręku, krucyfiks, laska pielgrzymia, lilia, Madonna i różaniec. Wspomnienie 18 września w Polsce, 13 listopada na świecie Święty Alojzy Gonzaga ur. 9 marca 1568, Castiglione delle Stiviere zm. 21 czerwca 1591 Rzym – święty Kościoła katolickiego, jezuita, patron ministrantów, mł odzi eży, z właszcza studenckiej. Pochodził z książęcej rodziny, urodził się w Lombardii. Był paziem na dworach w Mantui i Florencji oraz Hiszpanii (na dworze króla Filipa II). Wbrew woli rodziny wstąpił do zakonu jezuitów. Zmarł nie doczekawszy święceń, opiekując się chorymi w czasie zarazy w Rzymie. W ikonografii przedstawiany jest w habicie jezuickim, białej komży z szerokimi rękawami bez szlaków. Jego atrybutami są krzyż, białe lilie, mitra książęca i trupia czaszka. Na Górnym Śląsku są popularne młodzieżowe towarzystwa pod jego patronatem, zwane alojzjanami. Data beatyfikacji 19 października 1605 Rzym przez Pawła V Data kanonizacji 31 grudnia 1726 Rzym przez Benedykta XIII Wspomnienie 21 czerwca
Święty Jan Berchmans SJ właściwie Jean Berchmans (ur. 13 marca 1599 w Diest, zm. 13 sierpnia 1621 Rzym) – jezuita, święty Kościoła katolickiego. Ukończył kolegium jezuickie w Mechelen, nie dożył jednak święceń kapłańskich. Zmarł w wieku 22 lat. Ciało jego spoczywa w Rzymie, a jego serce znajduje się w kościele Jezuitów w Leuven (Lovanium). Zasadą życia św. Jana było: "Czyń co czynisz" oraz "Najdoskonalszą rzeczą jest zacząć od najmniejszych rzeczy". Jest patronem kółek ministrantów. Wraz ze św. Alojzym jest patronem młodzieży studiującej. Jan Berchmans został beatyfikowany przez papieża Piusa IX 9 maja 1865, kanonizowany przez Leona XIII w 1887. Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim, po reformie liturgicznej Soboru II, obchodzone jest 13 sierpnia.
Święty Tarsycjusz diakon męczennik Tarsycjusz, Tarcyzjusz, gr. Ταρσίζιος (zm. ok. 250 lub 257 Starożytny Rzym) - męczennik rzymski z czasów prześladowań za cesarza Decjusza Trajana, pochowany w katakumbach św. Kaliksta, święty Kościoła katolickiego. Wszystko, co o nim wiemy, pochodzi z inskrypcji papieża Damazego, który przewodził chrześcijańskiej gminie w Rzymie, najpóźniej 100 lat po męczeńskiej śmierci Tarsycjusza. Święty wolał umrzeć z rąk pogańskiej rozzłoszczonej gawiedzi, niż oddać im niesiony przez siebie pod płaszczem Najświętszy Sakrament. Papież Damazy porównuje go do św. Szczepana, być może wskazując na podobieństwo śmierci - przez ukamienowanie czy tytułu diakona. Był prawdopodobnie akolitą, należał do otoczenia papieża Stefana I. Legenda o św. Tarsycjuszu została znacznie rozbudowana przez kardynała Nicholasa Wisemana, który sportretował go w swej wierszowanej noweli Fabiola, opublikowanej w 1854. W 1939 wybudowano w Rzymie świątynie ku czci świętego (arch. Rossi). W Musée d'Orsay w Paryżu przechowywana jest marmurowa rzeźba Tarsycjusz - męczennik chrześcijański dłuta Alexandre Falguière z 1868. Jego wspomnienie obchodzono początkowo u jego grobu w dniu, w którym zginął (łac. dies natalis). Najstarsze księgi liturgiczne z VII czy VIII wieku nie zawierają wzmianek o św. Tarsycjuszu. O dniu jego wspomnienia dowiadujemy się od Adona z Yienne, który żył w IX wieku. Adon wymienia Tarsycjusza w swoim Martyrologium pod datą 15 sierpnia. Od czasów średniowiecza Tarsycjusz figuruje w Martyrologium rzymskim właśnie pod tą datą. W 1675 relikwie świętego przeniesiono do Neapolu do Bazyliki św. Dominika, gdzie ufundowano nawet specjalną kaplicę. Część relikwii przechowywana jest również w salezjańskim kolegium przy Via Appia w Rzymie.
|
